به گزارش مشرق، در حالی که امروز عصر اتحادیه اروپا با تمدید سه روزه تعلیق تحریم ها عملا از طولانی شدن مذاکرات وین تا پایان وقت دوشنبه خبر داد، منابع آگاه غربی از اختلافات گسترده در داخل گروه ۱+۵ خبر می دهند.
شنیده ها از این منابع مطلع حاکی است طی سه شب گذشته و به ویژه از چهارشنبه شب اختلاف نظرهای زیادی در هر سه سطح کارشناسی، معاونین و وزرای خارجه شش کشور طرف گفتگو با جمهوری اسلامی ایران بروز کرده و بر همین اساس، موارد اختلافی جهت کسب تکلیف به پایتخت ها ارسال شده است. به عبارت دیگر یکی از دلایل طولانی شدن مذاکرات و ورود به راند سوم، همین دعوای داخلی ۱+۵ بوده است.
بنابر این گزارش، عمده این اختلاف نظرها بر سر متن پیشنهادی قطعنامه شورای امنیت در صورت حصول توافق است.
نکته مهم دیگری که پیش از این و در گزارش های قبلی نیز بدان اشاره شد، اینکه؛ چرخش ناگهانی مواضع آمریکایی ها و دو دنباله روی اروپایی آنها یعنی انگلیس و فرانسه طی دو روز گذشته، علاوه بر متزلزل کردن ریل گذاری توافق نهایی با ایران، عملا ساختار توافقات قبلی اعضای ۱+۵ با خود را نیز به هم ریخته است.
بر این اساس به نظر می رسد که بار دیگر ناتوانی مدیریت داخلی ۱+۵ توسط خانم موگرینی به عنوان مسئول هماهنگ کننده از یک سو و بی منطقی، قلدر مآبی و تعهد ناپذیری غربی ها از سوی دیگر، عملا توافق در دسترس را تا حدود زیادی در هاله ای از ابهام فرو برده است.
شنیده ها از این منابع مطلع حاکی است طی سه شب گذشته و به ویژه از چهارشنبه شب اختلاف نظرهای زیادی در هر سه سطح کارشناسی، معاونین و وزرای خارجه شش کشور طرف گفتگو با جمهوری اسلامی ایران بروز کرده و بر همین اساس، موارد اختلافی جهت کسب تکلیف به پایتخت ها ارسال شده است. به عبارت دیگر یکی از دلایل طولانی شدن مذاکرات و ورود به راند سوم، همین دعوای داخلی ۱+۵ بوده است.
بنابر این گزارش، عمده این اختلاف نظرها بر سر متن پیشنهادی قطعنامه شورای امنیت در صورت حصول توافق است.
نکته مهم دیگری که پیش از این و در گزارش های قبلی نیز بدان اشاره شد، اینکه؛ چرخش ناگهانی مواضع آمریکایی ها و دو دنباله روی اروپایی آنها یعنی انگلیس و فرانسه طی دو روز گذشته، علاوه بر متزلزل کردن ریل گذاری توافق نهایی با ایران، عملا ساختار توافقات قبلی اعضای ۱+۵ با خود را نیز به هم ریخته است.
بر این اساس به نظر می رسد که بار دیگر ناتوانی مدیریت داخلی ۱+۵ توسط خانم موگرینی به عنوان مسئول هماهنگ کننده از یک سو و بی منطقی، قلدر مآبی و تعهد ناپذیری غربی ها از سوی دیگر، عملا توافق در دسترس را تا حدود زیادی در هاله ای از ابهام فرو برده است.